Baterie bezobsługowe

Baterie zwane bezobsługowymi mają konstrukcję, która do minimum ogranicza konieczność uzupełniania wody. Chodzi tu o technologie, które redukują szybkość tworzenia się gazów (wodoru i tlenu) podczas ładowania. O ile w konstrukcjach tradycyjnych dominował stop ołowiu z antymonem jako materiał do budowy płyt akumulatora (elektrod), to od ponad 20 lat upowszechnia się stop ołowiu z wapniem. Takie płyty sprzyjają niższemu poziomowi gazowania akumulatora, jednak ich wada to zmniejszenie mechanicznej wytrzymałości płyt. Stąd dość popularne jest konstruowanie akumulatorów tzw. hybrydowych, w których płytę dodatnią, jak w akumulatorze tradycyjnym, zbudowano ze stopu ołowiu z antymonem, dając urządzeniu odporność mechaniczną i znacznie ograniczając korozję płyt.
Płyta ujemna natomiast zawiera stopową domieszkę wapnia, co zmniejsza zużycie wody z elektrolitu i tym samym ogranicza konieczność obsługi urządzenia. Takie baterie posiadają zazwyczaj także nadmiar elektrolitu w celu uzupełnienia strat wody w czasie kilku lat funkcjonowania. Pozwala to nazwać je bezobsługowymi – przy prawidłowej eksploatacji nie jest konieczne uzupełnianie wody przez dwa, a nawet do pięciu lat. Przykład podobnej konstrukcji to akumulator Bosch DIN (nazwany tak zapewne dlatego, że spełnia normę DIN na bezobługowość baterii). Dość często podobne baterie wyposażone są jednak – na wszelki wypadek – w możliwość kontroli i uzupełniania poziomu elektrolitu wodą w ich celach. Bywa, że stosuje się też „oczka” kontrolne – jedna z cel ma wziernik, w którym widać pływak gęstościomierza (areometru). Gdy pływak ów tonie, akumulator należy naładować. Jeżeli poziom elektrolitu znacznie się obniży – baterię należy utylizować. Nawet jeżeli taki akumulator nie ma korków wlewowych, powinien mieć możliwość wentylacji cel.