W samochodach Mercedes-Benz układ Common Rail nosi dłuższą nazwę Common Rail Direct Injection, w skrócie CDI. Po raz pierwszy układ ten został zastosowany przez firmę Mercedes-Benz w modelu serii C 220 CDI w 1998 r., chociaż pierwsze przymiarki i porównania wszystkich systemów wtryskowych przeprowadzano już od 1993 r.. Na ten rodzaj zasilania zdecydowano się głównie ze względu na niski poziom hałasu, jaki towarzyszy
pracy silnika CDI. Technologia ta umożliwiła poza tym również wyraźną oszczędność paliwa, sięgającą 15% w porównaniu do wcześniejszych silników Diesla z komorą wstępną. W 2002 r. pojawił się układ CDI drugiej generacji, który miał swoją premierę w Klasie E. W 2003 r. Mercedes-Benz wprowadził nową serię czterocylindrowych silników CDI do samochodów Klasy C. Silniki CDI drugiej generacji zapewniają mniejsze zużycie paliwa, płynniejszą jazdę i lepsze osiągi.
Układ Common Rail daje nowe możliwości rozdzielenia funkcji wytwarzania ciśnienia wtrysku. Paliwo gromadzone jest pod ciśnieniem we wspólnym zasobniku i rozdzielane jest do wtryskiwaczy. Dzięki zaworom elektromagnetycznym we wtryskiwaczach możliwe jest precyzyjne ustalenie dawki paliwa i wtryśnięcie jej praktycznie w odpowiednim momencie. Elektroniczne sterowanie silnika utrzymuje stałe ciśnienie 1350 barów, niezależnie od prędkości obrotowej i obciążenia zespołu napędowego. Wysokie ciśnienie wtrysku, które jest do dyspozycji również przy niskich prędkościach obrotowych, oraz zmienne sterowanie procesem wtryskiwania powodują znacznie lepsze przygotowanie mieszanki palnej w cylindrach, co w konsekwencji owocuje bardzo małym zużyciem paliwa oraz niewielkim poziomem emisji spalin.
Działanie poszczególnych elementów układu Common Rail w samochodach Mercedes-Benz jest podobne, jak w samochodach innych producentów