Erozja płyt akumulatora

Płyty akumulatora nie są w równym stopniu narażone na erozję. Podczas gdy kratka ujemna oraz masa czynna na niej składają się z ołowiu i są chemicznie tożsame, dodatnia zbudowana ze stopu ołowiu jest wprasowana w masę aktywną z dwutlenku ołowiu. Większość procesów chemicznych w akumulatorze odbywa się na tej płycie. To na niej gromadzi się żrący kwas siarkowy i to ona jest poddana niszczycielskiemu wpływowi tworzenia się pęcherzyków tlenu.
Jeden ze sposobów zwiększania mechanicznej odporności ogniw to pogrubienie kratki dodatniej tak, by była znacznie mocniejsza od ujemnej. Takie rozwiązanie przyjął m.in. Bosch w niektórych swych akumulatorach. Kratkę dodatnią z grubszymi promieniami i żyłkami wykonywano w sporo droższej, ale nieporównywalnie solidniejszej, technologii odlewniczej (raz odlany stop nie jest potem mechanicznie rozciągany i zachowuje swą pierwotną trwałość), a nie jak dotąd w technologii cięcia i ciągnienia (kratka powstaje z wąskiego paska stopu, a uzyskuje się ją odpowiednio nacinając i rozciągając ten pasek). Dzięki takiemu rozwiązaniu akumulator zyskuje szczególną odporność na proces elektrolizy wodoru i tlenu, który bardzo nasila się wraz ze wzrostem temperatury w komorze silnika oraz wstrząsów mechanicznych.
Grubsza kratka wykonana metodą odlewu pozwala również na wprasowanie w nią większej ilości masy aktywnej. Oznacza to uzyskanie większej pojemności akumulatora przy zachowaniu tej samej powierzchni płyty. Natomiast dość powszechnym sposobem na umocnienie wnętrza akumulatora jest zastosowanie mikroporowatych separatorów wykonanych z włókna szklanego. Obecnie najczęściej używa się tzw. separatorów kopertowych, rodzaj kieszeni obejmujących płyty, które w pewnym stopniu zwiększają wytrzymałość mechaniczną baterii i jej trwałość, chronią także przed wewnętrznymi zwarciami, nie dopuszczając do osadzania się materiału płyty na dnie obudowy.