Razem z Huygensem emigrował jego serdeczny, francuski przyjaciel i współpracownik, lekarz Denis Papin. Otrzymał on stanowisko profesora matematyki i fizyki na uniwersytecie w Marburgu i po śmierci Huygensa kontynuował doświadczenia nad zastosowaniem prochu strzelniczego do poruszania tłoka w cylindrze. Te wielce hałaśliwe doświadczenia, ukoronowane zbudowaniem małego modelu silniczka wybuchowego, musiał jednak przerwać na skutek interwencji władz uniwersyteckich, obawiających się wysadzenia całego miasta w powietrze.
Decyzja ta okazała się w rezultacie bardzo pozytywna. Oto Papin, pragnąc kontynuować doświadczenia, ale bez hałasu, nalał na dno cylindra nieco wody i podgrzawszy ją, z radością stwierdził, że para podniosła tłok. Następnie ostudził cylinder, co spowodowało skroplenie pary i wciągnięcie tłoka. Została wynaleziona tak zwana „parowa maszyna atmosferyczna”, zajmująca umysły wielu konstruktorów usiłujących praktycznie wykorzystać ją do wykonywania pracy. W szczególności duże zasługi na tym polu położyli: angielski inżynier górniczy Thomas Savery, angielski kowal, handlarz żelazem, Thomas Newcomen i rosyjski wynalazca „maszyny ogniowej”, Iwan Iwanowicz Połzunow. Wszyscy ci wynalazcy byli prekursorami słynnego Jamesa Watta, który w 1769 roku otrzymał patent na maszynę parową, wyrabianą następnie w skali przemysłowej od roku 1775 przez angielską firmę Boulton&Watt.
Parowa maszyna atmosferyczna
Razem z Huygensem emigrował jego serdeczny, francuski przyjaciel i współpracownik, lekarz Denis Papin. Otrzymał on stanowisko profesora matematyki i fizyki na uniwersytecie w Marburgu i po śmierci Huygensa kontynuował doświadczenia nad zastosowaniem prochu strzelniczego do poruszania tłoka w cylindrze. Te wielce hałaśliwe doświadczenia, ukoronowane zbudowaniem małego modelu silniczka wybuchowego, musiał jednak przerwać na skutek interwencji … Czytaj dalej „Parowa maszyna atmosferyczna”