Corolla to chyba najbardziej znany na świecie samochód Toyoty. Od 1966 r., kiedy to w fabryce Takaoka rozpoczęto produkcję pierwszej generacji, do dziś wyprodukowano wiele mln sztuk Corolli. Przez wszystkie te lata samochód był konsekwentnie modernizowany, aż w końcu stał się liderem w dziedzinie jakości wykonania i niezawodności, co dokumentują liczące się w Europie raporty TUV i ADAC. Corolla VIII generacji, której produkcja rozpoczęła się w 1997 roku, wzbudzała swoim wyglądem, zwłaszcza na początku, mieszane uczucia. Kojarzące się z oczami owadów reflektory i atrapa chłodnicy przypominająca plaster miodu czyniły ją jednak oryginalną, łatwo rozpoznawalną na ulicy. Mimo stylizacyjnej ekstrawagancji pojazd znalazł uznanie klientów.
Po trzech latach postanowiono zmodernizować pojazd. Powodem nie był spadek sprzedaży, ale rozwój technologii. Na pierwszy rzut oka modernizacja Corolli to typowy face-lifting, ale jak to bywa, pozory mylą.
Z zewnątrz najnowszą Corollę odróżnić można od poprzedniego modelu jedynie z przodu. Zmieniono kształt atrapy chłodnicy, na którą z maski powędrowało większe logo Toyoty. Zmodyfikowano również kształt przedniego zderzaka i kierunkowskazów. W największym stopniu zmieniono reflektory. Utraciły kontrowersyjny, owalny kształt. Są podobne do tych z modelu Avensis, ukryte pod wspólnym trapezoidalnym gładkim szkłem, osobne dla świateł mijania i drogowych. Takie rozwiązanie zapewni lepsze oświetlenie drogi przed pojazdem.
We wnętrzu nowej Corolli uwagę zwraca przede wszystkim centralnie umieszczony (tam gdzie w poprzednim modelu znajdowało się miejsce na radioodbiornik) wyświetlacz komputera pokładowego i systemu audio. Oprócz informacji dotyczących aktualnie odbieranej stacji radiowej podaje również temperaturę zewnętrzną, średnią prędkość oraz średnie i chwilowe zużycie paliwa. W przypadku wyposażenia samochodu w układ nawigacji satelitarnej przekazuje także komunikaty tego systemu. Wokół ekranu rozmieszczono szereg przycisków, służących do sterownia urządzeniami samochodu. Przełącznik radioodtwarzacza umieszczonego w środkowej części konsoli centralnej oddzielono, podobnie jak w Yarisie, od mechanizmu odtwarzacza i odbiornika. Służy to ograniczeniu możliwości kradzieży sprzętu audio.
Nowością, czyniącą wnętrze „Corolki” bardziej wykwintnym, są chromowane wykończenia – logo na kierownicy i klamki drzwi. Szkoda, że styliści nie poszli dalej i nie zmodyfikowali w podobny sposób plastikowej klamki, otwierającej ogromny schowek przed pasażerem i przycisku, zwalniającego dźwignię hamulca ręcznego.
Bardzo istotną zmianą podnoszącą komfort podróżowania są nowe fotele przednie. Kształtem przypominają stosowane w usportowionym modelu G6 wersji poprzedniej. Dłuższe siedzisko zapewnia lepsze podparcie ud, a głębszy profil pewniejsze trzymanie boczne. Ponadto tylną część oparć głębiej „wycięto”, uzyskując więcej miejsca na kolana pasażerów tylnych siedzeń oraz dodatkowe kieszenie na: gazety, książki, czy mapy. Zwiększono też zakres przesuwania foteli. Warto wspomnieć, że już od najuboższej wersji fotel kierowcy wyposażony jest w regulację kąta nachylenia siedziska.
Ogólnie można stwierdzić, że wnętrze wykonane jest z materiałów miłych w dotyku o bardzo wysokiej jakości, a poszczególne elementy połączone są, tradycyjnie już dla Toyoty, precyzyjnie i bardzo starannie. Jedyną rzeczą, do której można byłoby mieć zastrzeżenia, jest dość słabe oświetlenie wnętrza – jedna centralna lampka w podsufitce. Przydałoby się oświetlenie punktowe, ułatwiające czytanie map, umieszczone np. nad lusterkiem wstecznym. Takie rozwiązanie z dodatkowym schowkiem na okulary ma model Avensis, nie powinno było stanowić problemu zastosowanie go w Corolli.
Podobnie jak w Corolli VIII generacji i w nowszej zadbano o bezpieczeństwo podróżujących. Przy wszystkich miejscach zastosowano bezwładnościowe, trzypunktowe pasy bezpieczeństwa (z przodu z napinaczami i ogranicznikami siły napięcia) oraz regulowane zagłówki. W standardowym wyposażeniu najuboższej wersji znajduje się poduszka powietrzna kierowcy, a w wyższych specyfikacjach również pasażera i poduszki boczne. W konstrukcji drzwi zastosowano, podobnie jak w poprzednim modelu, podwójne belki. Wzmocniono też konstrukcję płyty podłogowej. Poza tym, dla zwiększenia sztywności tylnej części nadwozia zainstalowano dodatkowe poprzeczki w ramie pomocniczej tylnego zawieszenia, co ma istotny wpływ na poprawę właściwości jezdnych pojazdu.